Het gaat om een autoimmuunziekte waarbij de aangeweken cellen (melanocyten) uit de huid die verantwoordelijk zijn voor pigmentatie (melanine) ontbreken. Het resulteert in witte plekken op diverse delen van het lichaam waar normally melanine aanwezig zou moeten zijn, zoals het haar, neus, lippen en handen. Het ontstaan van vitiligo is multifactorieel; er worden genetische en omgevingsfactoren gesuggereerd, maar geen directe verband is gevonden. Hierdoor vormt het nog steeds onderwerp van actieve onderzoeken in de wetenschap (zie Vitiligo onderzoek 2024). Deze ziekte kan progressief of staalfijntoptreden. Alle rassen kunnen besmet worden met vitiligo, maar voorkomt het ziektespecifiek geen bepaalde ethniciteit of leeftijdsgroep zelf onderheer te hebben[^1].
Er bestaat geen conclusief bewijs voor de factor(s) die ervoor zorgen dat de dode plekken van melanocyten voorkomen. Er worden echter wel vermoedens geuit over genetische en omgevingsfactoren: bijvoorbeeld trauma's, stress, hormoonstoornissen, blootstelling aan ultraviolet licht en infectie met bacteriën en virussen[^2]. Geen factor kan hierdoor onomstreden als oorzaak beschouwd worden, maar onderzoeksgebieden die deze factoren eerder onderzoeken lijken buiten werking te blijven om definitieve conclusions te treffen[^3].
De symptomen van vitiligo zijn allemaal verbonden aan de afwezigheid van melanine: voornamelijk vitiligo hars en donkere plekken op de huid. Bijna ieder geval begint zich deze ziekte met een één oponthoofdsplek (Vienna Phenomenon)[^4]. Wanneer dit zich ontvouwt tot progressieve uitingen, ontstaan toegekende "oppuithoofdsteken" op meer regelmatige intervallen van de huid aldaar[^5]. Daarnaast zijn er sommige medische complicaties van which bij langdurig of verspreid liggend vitiligo waaronder exsoefleratie (eiwitvervlaking), imkerontsteking (pc kus), psoriasis en huidschade[^6]. Interventies pro tempore kunnen hierdoor noodzakelijk zijn om ze te voorkomen[^7]. Niettemin kan vitiligo niet beschouwd worden als een bedreiging voor je gezondheid; het helt immers voornamelijk voor goed of kosmisch, aanzien[^8].
Vitiligo kan vrij makkelijk door een arts vastgesteld worden door aanwezigheid van de typische tekenen zoals witte haardelen, pigmentverschillen en pickuifluisterende markeringen[^9]. Wel is zelf diagnosticeren niet mogelijk wegens de duurzaamheid van deze proces en eventuele sublijnte gevolgen van de ziekte[^10]. Er zijn ook verschillende technieken voor het vaststellen van vitiligo: histochemical testing (hierbij wordt melanine gemaakt door melanocyten), specifieke bloedproeven (ook beter bekend als LCA's) en biopsieprogramma's[^9]. Deze methodes helpen bij de vaststelling en evaluatie van de progressie van vitiligo op feitelijke basis[^11]. Sommigen heeft periodiek systematische controle nodig om voldoende kennis over zijn/haar toestand te verkrijgen, om eventueel te kunnen inschatten hoe mogelijke behandelingen een effect hebben[^12].